W jednyj parafii boł taki farorz (ksiądz), kiery (który) kej łazioł (chodził) po domach po kolyndzie, zawdy (zawsze) pytoł o bajtli, a jak ftoś (ktoś) nie mioł, namawioł modych, coby sie szynkli (zafundowali) bajtla (dziecko), bo to nojwjynksze szczynście (największe szczęście).
Kolynda u Antka
No i przyszło kolej na Antka, farorz prziszoł, porzykoł (pomodlił się) na kolyndzie, doł śwjynty łobrozek (święty, religijny obrazek) i pado (mówi):
– Antek, a kiedy to byda chrzcioł twojygo bajtla ( kiedy będę chrzcić twoje dziecko), dyć mosz 30 lołt, siedym lołt żonaty i nic?
Na to stropiony Antek pado:
-Prosza Ksiyndza Dobrodzieja, prosza Wos, ale nie mogymy mieć bajtli, durchś (ciągle) chodzmy po dochtorach i nic.
Farorz sie zafrasowoł i pado:
-Ja, synek (chłopcze) , serdecznie ci współczuja, Ciebie łostała łostatnio szansa: musisz jechać do Rzymu i tam na tym głównym ołtarzu poświecić świyczka w tyj intyncji. Może Ponbóczek (Pan Bóg) sie zmiłuje.
Pora lołt nieskorzyj…
Farorz pora lołt nieskorzyj ( ksiądz parę lat później) łostoł (został) przeniesiony do inkszyj (innej) parafii, ale boł wielce rod ( był bardzo zadowolony, ucieszony ) , kej (gdy) mógł łodwiedzić downych parafian. Postanowił jechać do Antka kiery ( który) nie mógł mieć bajtli (dzieci).
Zajechoł pod familok ( dom wielorodzinny na Śląsku), wloz po schodach na II pjyntro. Za drzwierzami usłyszoł larmo jak pieron ( za drzwiami usłyszał mocny hałas) .
Zaklupoł (zapukał ). Dźwierza odewroł ( drzwi otworzył ) mały bajtel około 5 lołt stary. Za nim w antryju ( przedpokoju ) kotłowało sie jeszcze pjynć bajtli (dzieci), w rostomaitym (różnym) wieku, no wszyjscy podobni do sia (podobni do siebie).
Farorz sie go pyto: – Fto ty żeś je synek? ( kim jesteś chłopcze?)
-Jo je Alojzik Żelołzko.
-Ja , to bardzo sie ciesza, a fto to som te bajtle?
-To dom moje braciki (bracia) i siostry.
-A kaj (gdzie) jest tata, Antoni mu godali?
-Nie wiam (wiem) dokładnie, ale godoł, aże jedzie do Rzymu jakoś śwjyczka (świeczka) zgasić….
Gryfne ksionżki ło Ślonsku i nie tylko znojdziesz tukej
Zasłyszaną śląską anegdotę na potrzeby strony spisała i opracowała Johanka.
