Wjycie, jak ukończołach studia na stare lata i terozki ( teraz) „wysokie” wykształcynie pozwoliło mi zmienić praca. W żiyciu trza sie rozwijać iść do przodku nie do zadku ( tyłu) .
Spółka w downyj hucie Małapanew…
Poszłach w 2008 roku do spółki we niedalekim Ozimku jako Zastympca Głównego Ksiyngowego. Boł tam mój „stary” prezes z huty , kiery mi pozwolił rozwinonć skrzydła i zwjynkszyć doświadczynie zawodowe.
Mojom przełożonom była pani Iryna, kiero była super fachowcym. Boły tukej fajne dziołchy: Klaudia, Ania, Kornela, Jola, Bożyna . Robił tukej tyż mój kamrat Marek i kamrat Waldek. Do pracy podwoził mnie pan Ewald.
Ale wjycie , jak to je w robocie, nieroz trza boło zostać, na ibersztundy ( nadgodziny ) a moja robota boła 30 minut „z buta” na stacjo PKP na cug (pociąg ) w jedna strona . Droga wiedła wedle starych czynści huty, kiere stały sie terozki samodzielnymi spółkoma. Boło nieprzyjiymnie i miałach lynk ( strach, lęk) tam łazić po ćmoku ( po ciemku), zwłaszcza zimom.
Zakup limuzyny marki Dewoo Tico 🙂
To mnie nakłoniło coby nacznonć zaś jeździć autym. Odkurzyłach prawo jazdy we szuflodzie , chop zakupił mi auto. Od nowa po 20 latach uczyłach sie jeździć. Kupili my takie, coby nie boło żal, jak je roztrzaskom :).
Jak to godajom: piyrwsze koty za płoty i Johanka jeździ do dzisio 🙂 Robert Kubica żech nie je, ale jeżdża.
Kryzys światowy i nie płacynie geltagu
W 2008 roku nastompił kryzys światowy, w jednym momyncie naszo huta Małapanew w Ozimku i my jako spółka stracili my 50% zamówień.
Zaczyły sie trudności z płacyniem firmom i ludziom . Geltagi (wypłaty) były opóźnione i na raty, a przeca ( przecież )na tankszteli ( stacji beznynowej) chceli gotówka, rachunki tyż trza boło płacić, to jo postanowiłach, co trza sie ewakuować. Zwolniłach sie stond po 7 miesioncach.
Szkoda mi boło ludzi, z kierymi sie zaprzyjaźniłach, ale rzeczywistość ekonomiczno boła jako boła.
Jako wielki plus łostało mi oczywiście doświadczynie, ale umiejyntność jeżdżynia autym.
Szkoła Muzyczno – zmiana branży
Po zwoloniyniu sie w kwietniu 2009 szukałach nowyj roboty. Wracając ze miasta powiatowego kaj szukałach roboty, z” gupot” i przez cufal ( tak przypadkiem ) wlazłach do szkoły muzycznyj, bo łoni dali ogłoszynie w cajtungu ( gazecie ) , ze szukajom Głównego ksiyngowego. Wlazłach i miło pani ksiyngowo Ania byndonco w bardzo zaawansowanyj ciąży mi pedziała, że ogłoszynie jest aktualne, a łona sie zwolnio, bo jedzie do Enerefu ( RFN, Niemcy ).
Na drugo dziyń przyjechałach na rozmowa. Spotkałach przemiłego pana Dyrektora, bardzo życzliwego i sympatycznego kiery mi zaufoł i doł robota.
Poczontki
Piyrsze co musiałach zrobić to sie durch uczyć, bo poprzedniczka miała wyjeżdżać, a jo nigdy nie pracowałach w budżetówce.Ania była niezwykle życzliwom dziołchom, uczyła mnie, nawet po wyjeździe do Niemiec. Jo kupowałach TELEGROSIK i dzwoniłam z pytaniami.
Ania pomagała. I nie tylko ona, zarówno kamratki : Ewa i Klementyna też były pomocne. Nie pozwoliły mi zginonć w papiórach.
Najgorszo boła inwentaryzacja, bo jo sie znała jak koń na gwiozdach” 🙂 na instumyntach.
Pan Dyrektor „złoty” czowiek mi eklerowoł ( wyjaśniał) co je co i jakoś ta piyrwszo inwentaryzacja żech szafła ( zdołałam zrobić ).
Fajne boły bajtle we szkole, jak nieroz miałach zastympstwo i byłach w sekretariacie, toch musiała kserować nuty.
Jak dlo mie, to boło „po japońsku”, czynsto mówiłach tym bajtlom, że majom sprawdzić, czy wszystko je, czy coś przy kserowaniu żech nie uchlastała ( ucięła ). Nieśmiałym dzieciom mówiłam że jo ino tak groźnie wyglondom, ze majom sie nie bać jak wchodziły zestrachane . One sie wtedy usmiechały i boło fajnie.
Jo uważom, że żart i uśmiech otwierajom wszelkie drzwierza ( drzwi).
Mistrz ciyntyj riposty
Kiedyś przyszoł ze swojom matulkom i bratym takim ok.10 lot mały krepelek ( pączuszek) zapisać tego brata do szkoły i przyniyśli podanie.
Niezwykle urodny ( ładny) boł ten synek ( chłopak), a łoczy mioł jak wongle ( węgielki) i czorne włosy.
Jo mu godom:
– Jeronie, ale ty mosz piykne łoczka, choby wyngielki !
A rezolutny „krepelek” , przyjmując poza modela, patrzonc mi prosto we łoczy pedzioł pewnym donośmym tonem:
–Wiam ( wiem) , wszyscy mi to godajom ( mówią).
Już żech nie miała wjyncej pytań, bo ta wrodzono dziecynco skromność powaliła mie na kolana:)
I tyle na razie wspomnień , byda zaś pisać!
Johanka
