Już opisywałam Witkowo na tej stronie, można zajrzeć. Właśnie pisząc felieton, zauważyłam, że nie zobaczyłam jednej z atrakcji tego miasta, mianowicie samolotu Ił – 28, stojącego na postumentach w środku osiedla mieszkaniowego.
Zaczęłam poszukiwać wiadomości na ten temat.
Pomnik – samolot Ił -28 w Witkowie
Dowiedziałam się , że ten rodzaj samolotu o charakterze bombowo rozpoznawczym, był produkowany w Związku Socjalistycznych republik Radzieckich w okresie 1949-1955, w sumie produkcja objęła 6313 sztuk, w różnych wariantach.
Pierwszy raz pojawił się w Polsce w roku 1952, kiedy ówczesne władze podjęły decyzję o ich zakupie. Ogółem nabywano różne wersje do roku 1957, w sumie 98 sztuk.
Jeden z nich właśnie pojechałam zobaczyć na własne oczy , na ulicy Żwirki i Wigury ,umieszczony na tzw. Skwerze Lotników w Witkowie.
Omawiany samolot Ił 28 R o numerze 10 latał w 7 Pułku Lotnictwa Bombowo -Rozpoznawczego w niedalekim Powidzu.
Z ciekawostek podam, że samolot ten uczestniczył w uroczystym pokazie lotniczym w roku 1966 z okazji święta 22 lipca, z okazji 1000 l-lecia Państwa Polskiego, współtworzył formację „Orzeł”.
Potocznie w jednostce nazywano go „Barolotem”, gdyż najdłużej jego pilotem był Pan Kapitan Jan Bar.
Wspomniałam nazwisko pana Bara, gdyż dzięki jego inicjatywie, samolot nie skończył żywota na złomowisku, gdyż pan kapitan zainicjował zachowanie go jako pomnika.
29 grudnia 1977 Ił ten zakończył służbę bojową w polskich Wojskach Lotniczych.
Umieszczony w tym miejscu 23 sierpnia 1988. Obok samolotu jest uroczysta tablica poświęcona lotnikom. Teren wokół jest zadbany i nawet coś tak niespodziewanego jak samolot jakoś komponuje się z resztą krajobrazu, blokami itd.
Parę słów o samym samolocie, to mnie zaciekawiło
„Ił-28 (ros. Ил-28) – odrzutowy samolot bombowy, konstrukcji Sergieja Iliuszyna z okresu po II wojnie światowej.
Historia
Propozycja stworzenia dwusilnikowego odrzutowego bombowca napędzanego silnikami Klimow RD-45, zastosowanymi już w myśliwcu MiG-15, została zgłoszona przez Siergieja Iliuszyna pod koniec 1947 roku. Prace projektowe ruszyły intensywnie na początku 1948 roku. Mimo że plan zakładał powierzenie projektu bombowca taktycznego biuru Tupolewa, Stalin zezwolił prowadzić nad nim prace również Iliuszynowi, choć fundusze na ten projekt przyznano dopiero w czerwcu tegoż roku.
Pierwszy prototyp napędzany silnikami Rolls-Royce Nene został oblatany przez pilota doświadczalnego Władimira Kokkinaki, radiooperatora B.A. Jerofiejewa i nawigatora N.D. Sorokina 8 lipca 1948 roku. Drugi prototyp, napędzany silnikami Klimow RD-45F, wzbił się w powietrze 30 grudnia 1948 roku.
Ostatecznie po testach przeprowadzonych w maju 1949 roku Ił-28 pokonał konkurencyjnego Tu-14 i stał się podstawowym bombowcem radzieckich sił zbrojnych. Postanowiono również, że jednostką napędową samolotu będzie silnik Klimowa WK-1. Produkcja seryjna ruszyła we wrześniu 1949 roku w fabrykach w Moskwie, Woroneżu i Omsku. Lotnictwo radzieckie otrzymało pierwsze maszyny w marcu 1950 roku. Pierwszy pułk wyposażony w te samoloty, 1 maja 1950 roku, wziął udział w defiladzie na Placu Czerwonym w Moskwie. Była to ich pierwsza publiczna demonstracja.
Dużym osiągnięciem konstrukcyjnym był płat prosty o obrysie trapezowym, który pozwolił na osiągnięcie aż 0,75 Ma.
Wersje produkcyjne
- Ił-28 – standardowy, konwencjonalny bombowiec.
- Ił-28U – nieuzbrojona, wyposażona w dwa kokpity, wersja szkolno-treningowa. Uczeń siedział w „zwykłym” kokpicie, zaś instruktor w kabinie przypominającej kształtem rozwiązania z samolotów pasażerskich, umieszczonej zamiast przeszklenia w nosie maszyny. Oblatany 18 marca 1950 r.
- Ił-28R – wersja rozpoznawcza, z zestawem aparatów, flar i powiększonym zbiornikiem paliwa w komorze bombowej. Dodatkowe zbiorniki znalazły się również na końcach skrzydeł. Od pozostałych wersji odróżniała ją również instalacja hydrauliczna, która zastąpiła instalację pneumatyczną. Prototyp oblatano 19 kwietnia 1950 r.
- Ił-28T – wersja torpedowa, o wydłużonej komorze bombowej mieszczącej torpedę RAT-52, przeprojektowanym nosie, dodatkowych zbiornikach na końcach skrzydeł, które cofnięto o 10 cm ze względu na zmianę środka ciężkości. Prototyp oblatano 8 stycznia 1951 r.
- Ił-28N – nosiciel bomb jądrowych RDS-4 Tatiana, wyposażony w lepszą awionikę, dodatkowe zbiorniki paliwa na końcach skrzydeł, ogrzewaną komorę bombową oraz osłony w oknach mające chronić załogę przed oślepieniem po eksplozji jądrowej. Pierwszego zrzutu ładunku jądrowego z Iła-28 dokonano 23 sierpnia 1953 r.
- Ił-28-131 – wersja przystosowania do przenoszenia, naprowadzanego radiowo, pocisku UB-2F Czajka. Powstała krótka seria w 1956 r.
- Ił-28RTR – samolot zwiadu radioelektronicznego, pozbawiony zbiorników na końcach skrzydeł i wyposażony w dodatkową antenę pod kadłubem.
- Ił-28REB – samolot walki elektronicznej. W gondolach na końcach skrzydeł znajdował się sprzęt zakłócający.
- Ił-28PŁ – wersja przeznaczona do zwalczania okrętów podwodnych, mogąca zrzucać poza torpedami boje hydroakustyczne i bomby głębinowe.
- Ił-28ZA – cywilna wersja służąca do badań meteorologicznych.
- Ił-28ŁŁ – kilka różnych samolotów, na których testowano różnorodne modyfikacje, w tym:
- nowe radary i inną awionikę
- sprzęt monitorujący testy rakietowych pocisków kierowanych
- instalację do tankowania w powietrzu
- podwozie gąsienicowe i na płozach
- silnik rakietowy na paliwo ciekłe
- Ił-28Sz – wersja szturmowa, wyposażona w dwanaście węzłów uzbrojenia pod skrzydłami do przenoszenia uzbrojenia. Próby nad tą wersją rozpoczęto pod koniec 1967 r.
- Ił-28P – cywilna wersja używana przez Aerofłot jako samolot pocztowy.
- Ił-28BM – holownik celów, przebudowany z Iłów-28 i Iłów-28R.
- Ił-28M – wycofane ze służby samoloty służące jako cele. Część z nich wyposażono w system zdalnego kierowania drogą radiową.”
źródło:https://pl.wikipedia.org/wiki/I%C5%82-28
Podsumowanie
Podróże kształcą, ja jako kompletny laik dowiedziałam się więcej o samolotach, choć moja wiedza o samolotach jest nikła.
Zapraszam do Witkowa, nie tylko do obejrzenia pomnika, ale też jest inny, mniejszy samolot w tym mieście, obejrzę innym razem i może opiszę.
Johanka