Dzisiaj zapraszam na kolejną relację z Hrubieszowa, dzisiaj Kino Plon, które jest siedzibą Hrubieszowskiego Domu Kultury oraz piękny pomnik pana Profesora Zina, znanego szeroko z popularnych audycji ” TVP za czasów PRL, Piórkiem i węglem”.
Ja pamiętam, mam nadzieję , że Wy, drodzy Sympatycy również.
Dwa słowa o Hrubieszowie
„Hrubieszów (do 1802 niekiedy Rubieszów[3], ukr. Грубешів, Hrubesziw, hebr. הרוביישוב) – miasto w południowo-wschodniej Polsce, w województwie lubelskim, siedziba powiatu hrubieszowskiego oraz gminy wiejskiej Hrubieszów.
Według danych GUS z 31 grudnia 2019 r. Hrubieszów liczył 17 528 mieszkańców[2].
W okolicach miasta znajdują się liczne wczesnośredniowieczne cmentarzyska, kurhany i inne odkrycia archeologiczne (m.in. w Gródku, Masłomęczu i Kryłowie).”
źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Hrubieszów
Kino PLON – wiadomość ze strony HDK
„Lata siedemdziesiąte, to czas dużej inwestycji kolejowej – LHS – biegnącej ze Związku Radzieckiego do Huty Katowice. Część tej magistrali przebiegała przez nasze miasto.
W ramach tej inwestycji rozpoczęto budowę obiektu, który miał służyć wymianie przygranicznej kolejarzy, wzajemnych spotkań, szkoleniom, itp. Miało to być coś pośredniego, między placówką kultury, bazą szkoleniową i hotelową. Inwestycji nadano roboczą nazwę domu przyjaźni. Budynek były w stanie surowym, kiedy nastąpiły wydarzenia lat osiemdziesiątych, i jak wiele inwestycji w kraju, tę również uznano za zbędną. Niedokończony budynek został decyzją Zarządu Budowy LHS przekazany miastu. Jednak nie od razu przystąpiono do prac wykończeniowych, ponieważ przez wiele lat trwało rozstrzyganie spraw formalno-prawnych budynku.
Dyrektor Alfred Przybysz otrzymał zadanie, wyposażenia placówki i zaplanowania działalności trochę innej niż to było dotychczas. Obiekt z salą widowiskową na 420 miejsc, dużą sceną, pracowniami, salą baletową, kawiarnią, holem przystosowanym do organizacji wystaw i zapleczem technicznym, był jednym z niewielu w województwie lubelskim. Dom kultury otrzymał prezent w postaci wykończonej i wyposażonej na styl radziecki sali konferencyjnej z podwieszanymi firankami. Otwarcie obiektu odbyło się z wielkim rozmachem, z udziałem władz samorządowych miasta, powiatu i województwa, jak również kierownictwa LHS i gości ze Związku Radzieckiego. W koncercie inauguracyjnym oprócz naszych lokalnych wykonawców, udział wzięli artyści ze Lwowa i innych miast obecnej Ukrainy. Sala widowiskowa była wypełniona po brzegi. W chwili otwarcia obiekt nosił nazwę „Dom Przyjaźni Polsko-Radzieckiej”, natomiast w okresie późniejszym po różnych zmianach, nadano mu nazwę Hrubieszowski Dom Kultury, którą nosi do dzisiaj.”
źródło :https://hdk-hrubieszow.pl/historia_hdk/
Pomnik profesora Zina w Hrubieszowie
Dla młodszych Sympatyków naświetlę sylwetkę Pana Profesora:
„Wiktor Zin (ur. 14 września 1925 w Hrubieszowie, zm. 17 maja 2007 w Rzeszowie) – polski architekt, profesor Politechniki Krakowskiej, generalny konserwator zabytków (1977–1981), prezes Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa; popularyzator wiedzy o historii sztuki polskiej, felietonista, autor programu telewizyjnego „Piórkiem i węglem”.”
źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Wiktor_Zin
Życiorys Wiktora Zina
„Urodził się w rodzinie Piotra i Stefanii Zinów, miał siostrę Annę[1]. Ukończył studia architektoniczne na Wydziałach Politechnicznych (późniejsza Politechnika Krakowska) Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. W 1952 uzyskał stopień doktora, w 1959 doktora habilitowanego, w 1967 tytuł profesora nadzwyczajnego, w 1979 profesora zwyczajnego.
Początkowo pracował jako asystent i adiunkt w krakowskiej Akademii Górniczo-Hutniczej (do 1949), następnie w Politechnice Krakowskiej – jako adiunkt (1954–1959), docent (1959–1967) i profesor (1967). Kierował Instytutem Historii Architektury i Konserwacji Zabytków, w latach 1962–1967 był dziekanem Wydziału Architektury. Od 1962 pełnił funkcję dyrektora Instytutu Historii Architektury i Konserwacji Zabytków.
Obok pracy naukowej zajmował się także działalnością na rzecz miasta Krakowa oraz architektury i zabytków całego kraju. Był głównym architektem Krakowa (1958–64), kierownikiem badań Staromiejskiego Zespołu Krakowa (1960–1975), przewodniczącym Krakowskiej Komisji Konserwatorskiej (1970–1978), prezesem i wiceprezesem Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa.
W latach 1977–1981 piastował funkcję generalnego konserwatora zabytków w randze wiceministra kultury i sztuki. W latach 1978–1983 był przewodniczącym Międzyresortowej Komisji ds. Rewaloryzacji Zabytkowych Zespołów Miejskich. W latach 80. XX wieku wykładowca na uniwersytecie w Zagrzebiu. Członek Rady Stowarzyszenia Architektów Rzeczypospolitej Polskiej, Towarzystwa Opieki nad Zabytkami (1975–1983 jako prezes Zarządu Głównego), członek Meksykańskiej Akademii Architektury. W latach 1986–1989 był członkiem Ogólnopolskiego Komitetu Grunwaldzkiego. W latach 1986–1988 członek Społecznego Komitetu Odnowy Starego Miasta Zamościa[2]. 28 stycznia 1998 Politechnika Krakowska przyznała mu tytuł doktora honoris causa[3].
Jego działania, Generalnego Konserwatora Zabytków odbiły się szerokim echem. Różne decyzje urzędnika budziły kontrowersje, np. decyzja o natychmiastowym wywiezieniu Panoramy Racławickiej z magazynu muzealnego we Wrocławiu[4] do nieprzygotowanych pomieszczeń w Warszawie w celu niedopuszczenia jej do ekspozycji we Wrocławiu, pod pretekstem zamiaru wyeksponowania jej w przyszłości w Racławicach[5].
Na początku lat 80 XX w. podpisał porozumienie o zwrocie w terminie do końca kwietnia 1982 r., wszystkich gdańskich obiektów sztuki znajdujących się w Muzeum Narodowym w Warszawie. Ustalony harmonogram zwrotów przerwał stan wojenny i dopiero w 1985 wróciły do Gdańska pierwsze zabytki, mimo to do dziś wiele gdańskich zabytków pozostaje w Warszawie[6].
Wiktor Zin zdobył popularność prowadząc cykl programów Telewizji Polskiej Piórkiem i węglem. Był także autorem cyklów „Klub pod Smokiem”, „Szperacze”, „Spotkanie z zabytkami”, „Dźwięk i linia”, „Być tutaj”, „Nad Niemnem, Piną i Prypecią” „Spotkanie z prof. Zinem”, „Sztuka patrzenia”, „Nasze korzenie”, „Opowieści domu rodzinnego”. Prowadził również audycje radiowe, m.in. „Półgłosem i ciszą” w Radio Bis.
Był także twórcą scenografii do spektakli i oper, autorem prac plastycznych (akwarele) oraz licznych publikacji naukowych, książkowych i prasowych.
Wiktor Zin pisał poezję. W 2007 roku przekazał na ręce krakowskiej grupy Püdelsi wiersz zatytułowany „Gdyby ryby”, do którego zespół skomponował muzykę.
Pod koniec życia zajmował stanowiska prorektora Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie, kierownika Ogólnopolskiego Studium Konserwacji Zabytków Urbanistyki i Architektury przy Politechnice Krakowskiej, kierownika Katedry Historii Sztuki i Kultury Wyższej Szkoły Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie, nauczyciela akademickiego AGH w Krakowie oraz kanclerza kapituły odznaczenia „Polonia Mater Nostra est”.
Był inicjatorem budowy Kopca Jana Pawła II-go na terenie tzw. Bialych morz w Krakowie[7].
Do końca życia był aktywny – zmarł nagle, gdy przygotowywał się do zajęć ze studentami Wyższej Szkoły Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie, w której kierował Katedrą Dziedzictwa Kulturowego i Humanizacji Biznesu.”
źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Wiktor_Zin#Życiorys
Początkowo pomnik pana profesora był na rynku, postawiony w 2018 roku, później, decyzją Rady Miejskiej, przeniesiono go koło Kina Plon, obok kościoła Św. Mikołaja.
Autor pomnika
Rzeźba przedstawia Wiktora Zina, który stoi przy sztaludze, tak jak mi to zostało w pamięci, z programu , który pasjami oglądałam „Piórkiem i węglem”.
Wątek powieści, jaką „snuje” postać z pomnika, to opowieść o Hrubieszowie, znanym też jako miasto trzech kultur.
Autorem projektu rzeźby jest Michał Pronobis z Kielc. Sam odlew powstał w pracowni Art. Odlewnictwo Jacek Guzera. Firma, , w sumie niedawno istniejąca, bo od 1980 roku jest specjalizującą się w realizacji artystycznych odlewów z mosiądzu, brązu, a nawet aluminium.
Podsumowanie
Proszę śledzić stronę, będzie wiele ciekawostek z tego pięknego miasta, zapewniam, że będzie interesująco.
Johanka