Zaparkowaliśmy w centrum Skalbmierza, koło kościoła, niedaleko jest gmina.
Chodziliśmy po parku koło kościoła, z jego jednym końcu jest pomnik tragedii skalbmierskiej. Jest on przejmujący.
Dwa słowa o autorze pomnika
„Jerzy Bandura (ur. 14 października 1915 w Chabówce, zm. 19 października 1987 w Krakowie) – polski rzeźbiarz, grafik, medalier. Był uczniem Xawerego Dunikowskiego. Od 1946 był wykładowcą w ASP w Krakowie. W 1957 uzyskał tytuł profesora.
Jego zakres zainteresowań był bardzo szeroki. Od 1947 należał do krakowskiej Grupy Dziewięciu Grafików. Tworzył drzeworyty i ekslibrisy. W tymże 1947, za plakat o tematyce ONZ uzyskał nagrodę w międzynarodowym konkursie. Zajmował się również medalierstwem oraz projektowaniem mebli, witraży i mozaik. Tworzył rzeźby o tematyce sportowej i sakralnej. Głównie znany był jednak jako twórca rzeźb monumentalnych i pomników. W 1986 wszedł w skład Ogólnopolskiego Komitetu Grunwaldzkiego.
W 1948 uczestniczył w konkursie sztuki (w dziedzinie rzeźby) na igrzyskach olimpijskich w Londynie. W krajowym konkursie kwalifikacyjnym jego praca Crawl zdobyła pierwszą nagrodę, w konkursie olimpijskim uzyskała natomiast wyróżnienie honorowe.
Pochowany został na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie, sektor P-4-10[1].”
źródło : https://pl.wikipedia.org/wiki/Jerzy_Bandura
Pomnik tragedii skalbmierskiej
„Pomnik tragedii skalbmierskiej odsłonięty w 1946. Autorem pomnika był Jerzy Bandura z Krakowa, rzeźbiarz, który kilkanaście lat później wykonał monumentalny pomnik na polu bitwy pod Grunwaldem.”
źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Skalbmierz#Zabytki
Bitwa o Skalbmierz _ Tragedia skalbmierska
„Bitwa o Skalbmierz – zwycięska bitwa partyzancka stoczona 5 sierpnia 1944 roku w Skalbmierzu przez oddziały Armii Krajowej, Batalionów Chłopskich i Armii Ludowej przeciwko niemieckiej ekspedycji karnej (złożonej z formacji policyjnych i wojskowych w sile około 900 ludzi)[2].
Przystępując do oczyszczenia zaplecza frontu wschodniego Niemcy przystąpili do likwidacji terenu opanowanego przez partyzantów tzw. Republiki Pińczowskiej. Atak na Skalbmierz nastąpił rano 5 sierpnia 1944 i zakończył się wyparciem z miasta oddziału Armii Krajowej w sile plutonu, dowodzonym przez podporucznika Franciszka Pudo. Na wieść o zajęciu Skalbmierza i rozpoczęciu przez Niemców pacyfikacji miasta na pomoc oddziałom Armii Krajowej przyszły oddziały Batalionów Chłopskich i Armii Ludowej. Do Zygmunta Bieszczanina dowódcy oddziału Armii Ludowej stacjonującego w lasach chroberskich wysłano kuriera z prośbą o pomoc. Pomimo wzmocnienia sił, partyzanci nie byli w stanie zdobyć miasta i zapobiec mordowaniu mieszkańców i paleniu domów. Potrzebne było jeszcze dodatkowe wsparcie, które zostało uzyskane po rozmowach przeprowadzonych przez Jana Pszczołę z dowódcą patrolu armii radzieckiej stacjonującego w Wiślicy, który dotarł tu po wysłaniu z przyczółka baranowsko sandomierskiego[3]. Po otrzymaniu wsparcia w postaci dwóch czołgów (bez piechoty), które przerwały linię frontu i znalazły się około 50 kilometrów przed resztą swoich wojsk[4], oddziały partyzanckie liczące około 400 ludzi i stanowiące osłonę dla czołgów[4], rozpoczęły główny atak na miasto zakończony powodzeniem[1]. W bitwie poległo 21 partyzantów i 80 cywili. Straty niemieckie wynosiły około 100 zabitych[5].”
źródło :https://pl.wikipedia.org/wiki/Bitwa_o_Skalbmierz#Przebieg_bitwy
Upamiętnienie
„Ofiarom niemieckiego terroru oraz partyzantom uczestniczącym w bitwie o Skalbmierz na placu obok kościoła wzniesiono pomnik z napisem cyt: 5 sierpień 1944 r. Pomnij na dzień ów. Dzień grozy ognia i krwi. W 25 rocznicę pamiętnej bitwy i pacyfikacji Skalbmierza Rada Państwa odznaczyła miasto Orderem Krzyża Grunwaldu III kl.[6]„
źródło : https://pl.wikipedia.org/wiki/Bitwa_o_Skalbmierz#Upamiętnienie
Podsumowanie
Zapraszam na kolejne relacje z Skalbmierza.
Johanka