Byłam tu krótko w maju 2023, padał rzęsisty deszcz, co nie sprzyjało zwiedzaniu, zatem pojechaliśmy dalej, obejrzeliśmy tylko Bazylikę: Ogrody Bernardyńskie i Pomnik Czynu Rewolucyjnego.
Dwa słowa o Rzeszowie
” Rzeszów – miasto na prawach powiatu w południowo-wschodniej Polsce, stolica województwa podkarpackiego i ośrodek aglomeracji rzeszowskiej. Według najnowszych danych GUS 31 grudnia 2023 r. Rzeszów zamieszkiwało 197 268 osób[4][3], co czyni go 14. miastem Polski pod względem liczby ludności[4][5].
W mieście znajdują się dwie duże uczelnie państwowe – Uniwersytet Rzeszowski (4 kolegia) i Politechnika Rzeszowska (7 wydziałów) oraz kilka niepublicznych, w tym: WSPiA Rzeszowska Szkoła Wyższa, Wyższa Szkoła Informatyki i Zarządzania, Wyższa Szkoła Inżynieryjno-Ekonomiczna (w likwidacji), Collegium Humanum – filia w Rzeszowie[6][7] oraz Wyższe Seminarium Duchowne.
Do infrastruktury Rzeszowa należy międzynarodowy port lotniczy w Jasionce. W jego bezpośrednim sąsiedztwie zlokalizowany jest Podkarpacki Park Naukowo-Technologiczny Aeropolis, skupiający przemysł wysokiej technologii oraz centrum logistyczne NATO, obsługujące zachodnie dostawy broni dla Ukrainy[8]. Na północnych obrzeżach miasta działa również specjalna strefa ekonomiczna pod nazwą Park Naukowo-Technologiczny Rzeszów-Dworzysko, utworzona z inicjatywy powiatu rzeszowskiego.
W mieście działa pięć konsulatów honorowych: Czech, Niemiec, Słowacji, Węgier i Ukrainy. Rzeszów jest członkiem Unii Metropolii Polskich oraz Stowarzyszenia Eurocities zrzeszającego miasta europejskie.
Rzeszów otrzymał status miasta na prawie magdeburskim z nadania króla Kazimierza Wielkiego 19 stycznia 1354. Od tego czasu był Rzeszów formalnie do 1845 miastem prywatnym i rezydencją magnacką. Pierwszym właścicielem miasta był rycerz Jan Pakosławic ze Strożysk, którego wspomniany przywilej Kazimierza Wielkiego upoważnił do nowej lokacji przestrzennej na południe od pierwotnej osady (dziś os. Staromieście)[9]. W 1633 Rzeszów uzyskał prawo składu[10]. Miasto leżało pierwotnie na zachodnich rubieżach Rusi Czerwonej, przyłączonej do Polski w rezultacie wypraw Kazimierza Wielkiego, zaś administracyjnie w okresie staropolskim na obszarze ziemi przemyskiej województwa ruskiego[11], blisko granic z ziemią sanocką i z województwem sandomierskim. Było częścią powiatu przeworskiego[12]. Po I rozbiorze Polski w 1772 Rzeszów wszedł w skład monarchii austriackiej, a w 1782 został stolicą cyrkułu (początkowo na krótko – pilźnieńskiego, a następnie rzeszowskiego)[13][14]. Od 1869 Rzeszów funkcjonował w obrębie autonomicznej Galicji. Po odzyskaniu niepodległości w 1918 znalazł się w województwie lwowskim. Po zajęciu przez wojska sowieckie w 1944 Rzeszów został desygnowany na siedzibę władz wojewódzkich; od roku 1945 do 1998 był stolicą województwa rzeszowskiego, a od 1 stycznia 1999 jest stolicą województwa podkarpackiego.”
źródło : https://pl.wikipedia.org/wiki/Rzeszów
Pomnik Czynu Rewolucyjnego przy rondzie Dmowskiego
„Pomnik Czynu Rewolucyjnego lub Pomnik Walk Rewolucyjnych – dwufasadowy monument o dekoracji rzeźbiarskiej stojący od 1974 w centralnym punkcie komunikacyjnym Rzeszowa, u zbiegu alei Łukasza Cieplińskiego i alei Józefa Piłsudskiego. Wyznacza w przybliżeniu granicę Śródmieścia od północnego zachodu – przy wjeździe do miasta z kierunku Krakowa i Warszawy. Jest jednym z nielicznych pomników z okresu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej zachowanych w ich pierwotnej lokalizacji.”
źródło :https://pl.wikipedia.org/wiki/Pomnik_Czynu_Rewolucyjnego_w_Rzeszowie
Historia pomnika
„Pomnik wpisuje się w koncepcję rozwoju przestrzennego Rzeszowa po II wojnie światowej, której zarys opracował w 1951/1952 architekt Zbigniew Wzorek. Stoi przy rondzie Dmowskiego (pierwotnie rondo PKWN[2]), na przecięciu zaplanowanych wówczas arterii komunikacyjnych wschód–zachód (al. Piłsudskiego, pierwotnie al. Lenina) i północ–południe (al. Cieplińskiego, pierwotnie al. 22 Lipca), których przedłużenie stanowią oddane do użytku pod koniec lat 60. wiadukty Śląski i Tarnobrzeski. Należy do założenia urbanistycznego porządkującego zabudowę pomiędzy skupionym wokół rynku starym miastem a powstałym w 1858 na obszarze Ruskiej Wsi dworcem kolejowym, którą Wzorek ocenił jako „najbardziej [c]haotyczną” w powojennym mieście[3].”
źródło :https://pl.wikipedia.org/wiki/Pomnik_Czynu_Rewolucyjnego_w_Rzeszowie#Historia
Projekt i budowa 1966-1974
„Inicjatywę budowy pomnika Tysiąclecia Państwa Polskiego wysunął w 1966 społeczny opiekun zabytków w Rzeszowie, inżynier Włodzimierz Kozło[4][5][6][7]. W 1967 powstał społeczny komitet budowy pomnika, którego przewodniczącym był I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Rzeszowie Władysław Kruczek. Komitet zdecydował o wykorzystaniu pomnika do symbolicznego upamiętnienia walk rewolucyjnych na Rzeszowszczyźnie. Kandydatem Kruczka na wykonawcę projektu był pochodzący z powiatu brzozowskiego pracownik Akademii Sztuk Pięknych (ASP) w Krakowie, rzeźbiarz Marian Konieczny, twórca warszawskiej Nike (1964), późniejszy rektor ASP (1972–1981). Ostatecznie Konieczny zwyciężył w rozpisanym przez komitet konkursie, który obejmował także zagospodarowanie placu defilad pomiędzy pomnikiem a wybudowanym w 1951–1954 w miejscu jeziora bernardyńskiego[a] gmachem Wojewódzkiej Rady Narodowej (obecnym Urzędem Wojewódzkim). Na potrzeby placu władze przejęły sad przy późnorenesansowym klasztorze bernardynów mimo sprzeciwu gwardiana zakonu, o. Cypriana Żywota. Wytyczne zagospodarowania placu sformułowała Miejska Pracownia Urbanistyczna kierowana przez Władysława Henniga, a do konkursu przystąpiły cztery zespoły złożone z rzeźbiarza i architekta bądź architektów. Byli to odpowiednio Józef Zathey i Władysław Boczkaj, Krzysztof Bukała i Andrzej Smoczeński, Jadwiga i Mirosław Koziołkiewiczowie oraz Konieczny z żoną i bratem. Projekt Koziołkiewiczów, w którym pomnik nawiązywał formą do wieży obozu koncentracyjnego, zakładał umieszczenie pod placem manifestacji podziemnego parkingu na 500 pojazdów i muzeum historii walk rewolucyjnych. Konieczny przedstawił komitetowi dwie propozycje pomnika; odrzucona koncepcja nadawała mu kształt poziomego liścia. Od strony architektonicznej zwycięski projekt opracowali żona rzeźbiarza Zagremma Konieczna i jego brat Adam Konieczny[8][9][10][11].
Do pokrycia całkowitego kosztu realizacji w wysokości 10 812 926,44 zł (z czego 4 884 509,50 zł przypadło na wykonanie rzeźb) przyczyniły się składki rzeszowian odprowadzane w postaci 0,5–1% poborów w latach 1970/1971 i 1971/1972, które dały łącznie sumę ok. 5 mln zł[12][13][14]. Według innych ustaleń sumę 5 mln zł zebrano w formie wpłat od osób prywatnych i instytucji z terenu województwa rzeszowskiego jeszcze w 1968[15]. W latach 70. Rzeszów wiódł w skali kraju prym w zaangażowaniu partyjnym i czynie społecznym, zyskując na zewnątrz reputację „czerwieńszego niż radziecka flaga”[16], jednak wydarzenia grudniowe z 1970 według zapisów w aktach komitetu budowy przyniosły znaczący spadek ofiarności na rzecz pomnika[7]. Milion złotych wyasygnował na przeprowadzenie projektu Wydział Kultury Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej[15].
Prace nad przygotowaniem terenu rozpoczęło Krakowskie Przedsiębiorstwo Robót Drogowych w 1968. Z uwagi na podmokły grunt początkowo rozpatrywano także alternatywną lokalizację na obszarze obecnego Parku Jedności Polonii z Macierzą. Do stabilizacji grząskiego podłoża posłużyło kilkadziesiąt żelbetowych pali o długości ok. 10 m, które utrudniają ewentualny demontaż pomnika. Fundamenty te przygotowali pracownicy krakowskiej „Hydrobudowy” zatrudnieni przy konstrukcji sąsiedniego Hotelu „Rzeszów”[12][17][13][18].
Po zakończeniu prac projektowych i terenowych w 1971 przystąpiono do realizacji założenia. Nadzór przejęło Rzeszowskie Przedsiębiorstwo Budowlane, a segmenty żelbetowe korpusu pomnika, stawiane od czerwca 1972, sporządziło Rzeszowskie Przedsiębiorstwo Produkcji Elementów Budowlanych[13][19][20]. Kierownikiem budowy był Stanisław Lech[9]. W trakcie prac zużyto m.in. 180 kg gwoździ[13][21], a cement na mur od strony klasztoru pochodził z Wejherowa[9]. W wykonaniu monumentalnych rzeźb pomagali autorowi projektu w jego krakowskiej pracowni Wincenty Kućma, Bogusław Gabryś, Józef Sękowski i Adolf Stawarz[15]. Po przewiezieniu do Rzeszowa rzeźby zamontowano w grudniu 1973 i styczniu 1974[19]. Ukończony pomnik został uroczyście odsłonięty przez I sekretarza KW PZPR w Rzeszowie Jerzego Gawrysiaka 1 maja 1974[13][21][17] przy dźwiękach hymnu państwowego i Międzynarodówki, z udziałem aktorów Teatru im. Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie[22] oraz członka Zarządu Okręgowego i Wojewódzkiego Związku Bojowników o Wolność i Demokrację w Rzeszowie Tomasza Wiśniewskiego[23].”
źródło :https://pl.wikipedia.org/wiki/Pomnik_Czynu_Rewolucyjnego_w_Rzeszowie#Projekt_i_budowa_(1966–1974)
Pod Zarządem Miasta 1974-2006
„W okresie Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej pomnik był miejscem ceremonii państwowych i partyjnych[24]. Stał się podstawowym odniesieniem orientacyjnym w przestrzeni miejskiej i punktem zbornym dla spotkań towarzyskich[25].
Po transformacji systemowej z 1989 plac defilad został przekształcony w parking publiczny, a otoczony stopniami cokół pomnika służył za improwizowany skatepark[12].
W 2000 prezydent Rzeszowa Andrzej Szlachta uzgodnił z Koniecznym pomysł zwieńczenia pomnika herbem miasta. Po przegranych 10 listopada 2002 wyborach ustępujący z urzędu Szlachta doprowadził do umieszczenia nowego elementu na pomniku. Dwustronna tarcza z uproszczonym krzyżem maltańskim o wysokości 3 m i szerokości 2,8 m, wykonana z blachy miedzianej przez firmę „Restor” Krzysztofa Tora, zawisła na stalowej ramie pomiędzy liśćmi laurowymi na pułapie 30,5 m. Koszt instalacji krzyża wyniósł 30 tys. zł[26][27][22][12]. Autorami projektu byli Krzysztof Bukała i Marcin Rut[11].
W 2005 wokół pomnika powstał nakładem 100 tys. zł z funduszy miasta betonowy skatepark. Inwestycja przetrwała tylko rok[28].”
źródło :https://pl.wikipedia.org/wiki/Pomnik_Czynu_Rewolucyjnego_w_Rzeszowie#Pod_zarządem_miasta_(1974–2006)
W rękach bernardynów, dążenie do rozbiórki
” 11 lipca 2006 uchwałą zdominowanej przez Prawo i Sprawiedliwość (PiS) oraz Ligę Polskich Rodzin Rady Miasta Rzeszowa teren parkingu na byłym placu defilad wraz z pomnikiem został odstąpiony za 1% wartości (ok. 30 tys. zł) zakonowi oo. bernardynów[29][30][1]. Przeciw decyzji opowiedzieli się radny Sojuszu Lewicy Demokratycznej Tomasz Kamiński i radny Rozwoju Rzeszowa Konrad Fijołek[28][31]. Na otrzymanym terenie zakonnicy wybudowali ogrody publiczne i podziemny parking, nie sprecyzowali jednak planów co do przyszłości pomnika. Z obawy przed wyburzeniem obiektu zawiązały się wówczas internetowe grupy jego obrońców[32] i ruszyła zbiórka poparcia dla petycji o zachowanie pomnika, która do kwietnia 2012 zgromadziła 15 378 podpisów[33].
W marcu 2007 rozpoczęła się rozbiórka i przebudowa Hotelu „Rzeszów”, który powstał po przeciwnej, zewnętrznej stronie centralnego ronda miasta w latach 1966–1969, został otwarty w 1972 i odpowiadał wysokością pomnikowi[34].
W 2013 bernardyni odrzucili złożoną przez miasto propozycję wykupu pomnika, uzasadniając to warunkami otrzymanej z budżetu Unii Europejskiej na budowę ogrodów dotacji w wysokości 25,5 mln zł. Monument już wówczas wymagał pilnego remontu[35].
W 2017 Oddział Instytutu Pamięci Narodowej w Rzeszowie wystąpił o wyburzenie Pomnika Czynu Rewolucyjnego na mocy tzw. ustawy dekomunizacyjnej z 1 kwietnia 2016. Wniosek spotkał się z odpowiedzią rzeszowskiego oddziału Stowarzyszenia Architektów Polskich, którego walne zebranie uchwaliło 5 października 2017 sprzeciw wobec planów likwidacji, przekazany następnie prezydentowi Rzeszowa Tadeuszowi Ferencowi[36]. Nie uzyskawszy od IPN zmiany stanowiska Ferenc złożył do podkarpackiego konserwatora zabytków wniosek o wpisanie pomnika do rejestru zabytków z urzędu[1]. Powołana na urząd w 2016 przez wojewodę Ewę Leniart, byłą dyrektor rzeszowskiego IPN, wojewódzka konserwator zabytków Beata Kot odrzuciła wniosek[37]. W reakcji na tę decyzję minister kultury i dziedzictwa narodowego Piotr Gliński nakazał ponowne rozpatrzenie sprawy[38]. W marcu 2018 radny Sławomir Gołąb, nauczyciel II Liceum Ogólnokształcącego, założył Społeczny Komitet Wykupu Pomnika Walk Rewolucyjnych w Rzeszowie na wieść o tym, że zakon zbiera środki na rozbiórkę, spotkał się jednak z nieprzychylnym stanowiskiem bernardyńskiej parafii, a następnie z anonimowymi szykanami w internecie i w miejscu pracy[39][40]. Koszt wyburzenia szacowano wówczas na 900 tys. zł[41]. W maju 2018 IPN wydał na wniosek bernardynów opinię stwierdzającą niezgodność dalszego funkcjonowania pomnika z ustawą dekomunizacyjną, tym samym otwierając drogę do wszczęcia przez wojewodę postępowania administracyjnego w celu likwidacji obiektu, co spotkało się z protestem mieszkańców w formie Pikniku pod Pomnikiem[42][5].
W październiku 2020 kojarzony szeroko z żeńskimi narządami płciowymi pomnik był symbolem zorganizowanych przez Manifę Rzeszów protestów przeciw zaostrzeniu przepisów regulujących aborcję i przez jeden dzień (29 października 2020) występował w serwisie Mapy Google pod nazwą „Pomnik Czynu Rewolucyjnego Kobiet w Rzeszowie”[38].
W 2022 Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dla miasta Rzeszowa Krystyna Janicka wydała nakaz usunięcia uszkodzonych płyt z cokołu pomnika przez właściciela terenu w terminie do końca roku[43]. 28 grudnia 2022 wiceprzewodniczący sejmiku województwa podkarpackiego Czesław Łączak (PiS) zaproponował przekazanie posiadającym pomnik bernardynom 850 tys. zł na jego wyburzenie w ramach budżetu na rok 2023; wniosek został odrzucony przez radnych sejmiku[44][45]. W ostatnim tygodniu grudnia 2022 po otrzymaniu negatywnych wyników z pięcioletniej kontroli stanu technicznego bernardyni usunęli uszkodzone płyty cokołu i z własnej inicjatywy ogrodzili pomnik jako zagrażający przechodniom z uwagi na zardzewiałe mocowania rzeźb, a w styczniu 2023 w miejsce szczegółowej ekspertyzy wymaganej przez Powiatowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego w Rzeszowie przedstawili protokół z kontroli, który zalecał częściowy demontaż obiektu[46][47][48][49][43]. W lutym 2023 marszałek województwa podkarpackiego Władysław Ortyl wyraził poparcie dla inicjatyw usunięcia pomnika[44]. 24 marca 2023 na zorganizowanym przez bernardynów spotkaniu w sprawie przyszłości pomnika powołana została komisja z udziałem przedstawicieli wyrażających gotowość do przejęcia i remontu obiektu władz miejskich, skłonnych do sfinansowania jego likwidacji władz wojewódzkich oraz organizacji pozarządowych[50]. W kwietniu 2023 Rada Miasta podjęła mimo sprzeciwu radnych PiS trzy uchwały zmierzające do odzyskania i remontu pomnika[47]. Rzecznik bernardynów o. Alojzy Garbarz odmówił wówczas ujawnienia planów zakonu z obawy przed negatywną reakcją[51]. 5 kwietnia 2023 Wojewódzki Inspektorat Nadzoru Budowlanego w Rzeszowie podtrzymał zaskarżoną przez bernardynów decyzję Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego w Rzeszowie, która zobowiązała zakon do przeprowadzenia remontu obiektu, w tym do odnowienia rzeźb, do końca lutego 2024[51]. Zakon ponownie odwołał się od tej decyzji, kwestionując zasadność naprawy pomnika, ale Wojewódzki Sąd Administracyjny (WSA) w Rzeszowie w wyroku z 7 listopada 2023 podkreślił obowiązek konserwacji obiektu przez jego właściciela niezależnie od względów ideologicznych[46]. We wrześniu 2023 pomnik został oczyszczony z zalegających odchodów ptasich przez rzeszowskich działaczy Nowej Lewicy[52].
W grudniu 2023 prezydent Rzeszowa Konrad Fijołek wznowił pertraktacje z bernardynami w sprawie przekazania pomnika miastu, odroczone poprzednio z ich woli do wyborów parlamentarnych. W styczniu 2024 zakon nadal liczył na kasatę wyroku WSA przez Naczelny Sąd Administracyjny[53].”
źródło :https://pl.wikipedia.org/wiki/Pomnik_Czynu_Rewolucyjnego_w_Rzeszowie#W_rękach_bernardynów:dążenia_do_rozbiórki(2006–)
Opis pomnika
„Pomnik stoi na cokole, który od strony placu defilad pełnił w oryginalnym założeniu funkcję trybuny honorowej. Właściwą bryłę pomnika tworzy para bliźniaczych elementów o kształcie stylizowanych liści lauru (symboli zwycięstwa), połączonych na wysokości ok. 8 m przez dwie rzeźby figuralne.
Od strony miasta i placu pomnik zdobią sylwetki robotnika, chłopa i żołnierza na tle sztandaru rewolucji, natomiast od strony ronda, zewnętrznej – przedstawienie bogini zwycięstwa Nike. Na monumentalne liście laurowe składa się 37 par żelbetowych segmentów, z których każdy przekracza wysokość jednego metra. Rzeźby wykonane zostały z blachy miedzianej w krakowskiej pracowni Koniecznego[12][17][9]. Do wnętrza rzeźb prowadzą zamontowane w nich włazy[17].
U podstawy liści znajdują się cztery marmurowe tablice, z których dwie są puste, a dwie zawierają inskrypcje autorstwa prezesa Związku Literatów Polskich w Rzeszowie, Zbigniewa Dominy: „Czyn wasz bohaterski – sława nieśmiertelna – wdzięczność nasza bezgraniczna” i „W hołdzie bohaterom walk rewolucyjnych o Polskę ludową – społeczeństwo ziemi rzeszowskiej w XXX-lecie PRL”[9][13][21].
Waga pomnika wynosi 466 ton[26].”
źródło :https://pl.wikipedia.org/wiki/Pomnik_Czynu_Rewolucyjnego_w_Rzeszowie#Opis
Symbolika
„Awangardowy kształt wzbudzał od początku skojarzenia niezwiązane z oficjalną symboliką[13][54]. W świadomości rzeszowian pomnik funkcjonuje pod popularną nazwą „Wielkiej Cipy”[29][38], która z uwagi na niecenzuralny charakter bywa skracana do „Wielkiej”[25] lub zastępowana przez określenie „ośle uszy”[13][15][54]. W 1988 właściwej nazwy pomnika nie znało 30% mieszkańców[55].
Autor pomnika, Marian Konieczny, oświadczył w 2014 i ponownie podczas spotkania w Rzeszowie w styczniu 2015, że inspiracją dla formy pomnika była mandorla jako starożytny motyw w sztuce sakralnej łączony z pierwiastkiem żeńskim, pierwotnie poprzez kult płodności. Kształt taki miał stanowić alternatywę dla fallicznych konotacji dominującego w sztuce pomnikowej obelisku[56][9][57].
W ocenie miejskiej konserwatorki zabytków Edyty Dawidziak warstwa znaczeniowa pomnika, obejmująca symbole zwycięstwa, solidarności, rewolucji czy walki w obronie kraju z okupantem, pozostawia szerokie pole do interpretacji[58][59].”
źródło : https://pl.wikipedia.org/wiki/Pomnik_Czynu_Rewolucyjnego_w_Rzeszowie#Symbolika
Podsumowanie
Byłam krótko w Rzeszowie, bo padał rzęsisty deszcz, ale muszę tu wrócić, obejrzeć resztę miasta. Zapraszam jeszcze na kolejne reportaże z mojego pobytu. Byłam w maju 2023.
Johanka